maandag 20 september 2010

Het weekend is officieel ten einde, net als de mooie tweedaagse in de Vlaamse Ardennen.Graag laten we je genieten van onze uitstap….
Ons groepje was niet zo talrijk als andere jaren, maar dat kon de sfeer niet dempen. Het weekend startte op zaterdag in de vroege uurtje bij het krieken van de dag met het mooie zonnetje die haar stralen graag over het landschap verspreid. Op een pittoresk plaatsje aan de kade van de schelde gaven we elkaar rendez-vous om onze weg verder te zetten naar het bedevaartsoord Kerzelare.

Kerzelare is het bedevaartsoord van Oudenaarde, waar een mastodont van een betonnen kapel staat dat strookt met het rustieke van een bedevaartsoord. Trouwens we konden vaststellen dat het een beetje vergane glorie is. Later vernamen we van een gids dat de kapel op instorten staat. En dat deze constructie bijna onmogelijk te repareren valt. Vlug nog een kaarsje laten branden om het weekend goed te laten verlopen. Maar we kwamen natuurlijk niet om de kruisweg af te leggen op blote knieën maar wel om de plaatselijke suikerbakkerij te bezoeken die in héél Oudenaarde en ver daar buiten beroemd is voor zijn heerlijk suikergoed. Van lekkies tot lollies, van bierballetjes tot kriekenbollen en van appelgelei tot suikervrij snoepgoed voor ieder wat wils en vooral artisanaal gemaakt. Jan Van Gent bestaat reeds van 1812 en is een suikerfabriek van de Familie oliebollen MAX. De suikerbakkerij ontstond in 1812 en toen werden de lekkies een delicatesse. Lekkies van waar die naam? De suikerbakker maakte een lange sliert suikergoed, na een lange procedure van het rekken van de suikermassa tot het een beige vorm krijgt. Deze werd afgekoeld en in kleine stukjes gebroken, waar nadien werd uitgedeeld aan de mensen om het snoepje te degusteren. Mensen lekten aan het snoepje vandaar de naam Lekkies. Het bezoek aan de suikerfabriek gaf ons een duidelijk beeld dat het maken van de lekkies hard labeur is. We kregen een vakkundige uitleg van de bakker die van een kokende suikerbrij een heerlijk snoepje maakte. Het is niet alleen hard labeur maar ook extreem gevaarlijk met die kokende suiker. Zelfs wij konden likken aan de lekkies… natuurlijk zonder moren namen we maar al te graag deel aan de degustatie. En omdat het zo lekker was vulden we ook al maar al te graag onze koffer met het heerlijk snoepgoed.

Na een heerlijk streekbiertje en het warmhartig onthaal zetten we onze weg verder terug naar Oudenaarde waar ons bij de wielrenner Martens in de Flandrien een heerlijk Flandrien bordje stond te wachten. En hoe eten we dit heerlijk bordje natuurlijk vergezeld van het overheerlijk bruine lichtjes bittere bier ‘Flandrien”. De brasserie Flandrien is een onderdeel van het Wielermuseum van Martens in Oudenaarde. Een uniek kader waar je live de wielerkoersen volgen. Na een heerlijk onderonsje zetten we te voet de weg verder richting stadhuis, waar een gids ons vol ongeduld staat op te wachten.

Eens het stadhuis genaderd zien we onze gids wachtende in het toeristisch centrum Eric content dat het een vrouw is mocht ze nu nog blond geweest zijn was het nog beter. Onze gids leidde ons graag door de geschiedenis van Oudenaarde en haar mooie oude gebouwen. Oudenaarde heeft blijkbaar een honderdtal authentieke oude gebouwen en van elk gebouw had onze gids een leuke anekdote. Toen we aan het klooster waren, kregen we zelfs de kans om eens binnen te piepen in het prachtige oude clarissenklooster. Een mastodont houten piepende deur maakte onze doorgang vrij en de typische kloostergeur sluipt in onze neuzen. Een prachtige middentuin brengt ons terug in de tijd en een klein mooi kapelletje ontsluierd zijn oude geheimen. Hier zijn tot vandaag de dag nog maar een 6 tal nonnetjes die worden overplaatst naar andere kloosters omdat het klooster waar ze nu wonen wordt gesloten. De 3 uur durende wandeling gaf ons een duidelijk beeld van de stad in al zijn glorie. En we kregen de kans om de vele symbolen te ontcijferen. Wat mij het meest zal bij blijven is de kerk in de Pamele wijk. Onze gids had een enorme sleutel die de poort opende van de Kerk. Direct komt men in een zéén mooie kerk binnen en toch kan men de verzakking van de kerk het koorgedeelte opmerken. Beider muren zijn lichtjes vervormd. Kan je geloven dat deze kerk op een bepaald moment zelfs een opslagplaats voor kolen werd? Ongelooflijk dat men deze kerk voor zo’n activiteiten gebruikt. Je kan je het gewoon niet voorstellen. En een geheime schatkamer werd ons ontbloot. Zonde van de plaatsen waar de attributen werden gestockeerd. Onze wandeling eindigde met een bezoek in het park, en onze gids nam afscheid van onze geanimeerde groep…hoe kan het ook anders met den Erik erbij is er altijd ambiance.

Om de mooie zaterdag af te ronden hadden we een tafeltje gereserveerd in het restaurant Terbiestmolen in Zalm. Onze tafel was al mooi gedekt en we konden er direct invliegen. Het aperitief en de hapjes werden direct geserveerd en een tongstrelend palet van smaken werd ons voorgeschoteld vergezeld van overmatig vloeiende aangepaste wijnen. Een mooie manier om de eerste dag van het weekend af te sluiten. Er werd gebabbeld tot in de vroege uurtjes en ieder keerde huiswaarts terug. De ene naar het hotel in Oudenaarde en de rest naar hun eigen stulpje in de buurt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten